Met de Ooster-zon..

De schoonheid van Syrie voelt nog zo dichtbij.

Ik heb volop genoten van het land en de geweldige, gastvrije mensen. Helaas, met het verlopen van ons visum laten we Syrie achter ons om voet te zetten in Turkije. Visumtechnisch zitten we in een bepaald tijdschema omdat we 12 maart Azerbaijan in mogen en dan ook aan de poort van het land willen staan.

Vanuit Lattakia in Syrie hebben we een aardige afstand afgelegd, echter zonder het gevoel gehaast te zijn- het tegendeel eerder; de gastvrijheid en het relaxte tempo van leven zet zich voort in Sanliurfa. We eten weer heerlijk op straat aan de lage tafels, drinken veel te zoete thee en schuiven aan voor een spelletje backgammon op het plein van de caravanserai.

Hier komen we in contact met een een ex-leraar engels-tegenwoordig poeet,schrijver, boer en trots te horen bij het plaatselijke schrijversgilde. Hij vertaald enkele woorden turks naar engels maar toch blijven de regels van het backgammon nog een beetje een gok. De sfeer rondom is echter ontspannend en uitnodigend, om ons heen verzamelt zich een bond gezelschap van schrijvers, fotografen en muzikanten. We worden op sleeptouw genomen en zien het Urfa zoals de poeten het ons willen laten zien, prachtig!

Vanuit Sanliurfa trekken we door naar Diyarbakir, een thuisstad van de vele Koerden in dit gebied.

We kennen de gastvrijheid van de mensen hier maar telkens weer ben ik verbaasd. We lopen het busstation nog niet uit of er wordt ons een lift aangeboden, een lunch in een luxe restaurant en een stadtour per automobiel van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. Voor ons is dit genoeg Diyarbakir met haar grote drukte, vele uitlaatgassen en tegenstrijdigheden die een stad eigen zijn. De bus in de nacht brengt ons naar Dogubeyazit, aan de voet van Mount Ararat.

Met het wakker worden van de zon, gaan bij mij de oogjes open en staar ik een wonderlijk witte wereld in. De afstand die we gemaakt hebben vertegenwoordigd het verschil tussen een stad in de zon en een prachtige natuur met een deken van wit. De sneeuw brengt rust en een enorme glimlach op mijn koppie. Dit is zo ontzettend mooi en puur. Het lijkt haast traditie maar wederom worden de keeltjes gesmeerd met mierzoete suiker-thee.

Of het nu aan onze slaperige koppies of onze zoekende blik ligt, binnen korte tijd is er weer een woonkamer die de onze mag zijn voor de nacht. Dit keer heet onze gastheer Mehmet en wordt de thee vervangen door Raki...