Midden in het oosten

Na een nachtelijke rit richting Brussel en het afscheid van den
familie, wordt de reis echt; is het begin er.

We vliegen naar Aqaba- Jordanie. Waarschijnlijk een heerlijk verblijf
waardig maar voor ons slechts een startpunt, we laten de snorkels en
de vissen voor wat ze zijn. Wel doen we het bekende Petra aan.

De stad is van ons als we bij het eerste ochtendlicht beseffen dat de zon aan
de andere kant van de rotspartijen opgaat.. toch neemt dit niets van
haar pracht af. De stad is uit de rotsen gevormd en hoe men hier
geleefd heeft spreekt nog steeds tot de verbeelding- op ons na is
Petra deze ochtend toeristloos en daardoor eens zo prachtig. Na een
paar dagen Jordanie proberen we het gebaande toeristenpad achter ons
te laten en trekken we via Mount Nebo richting Syrie. Mount Nebo is de
plaats vanwaar Mozes een blik wierp op het beloofde land, het gunt ons
een wijds en prachtige blik op Israel dat zo dichtbij voelt als we
even later aan de dode zee staan. Natuurlijk een rondje gedobberd maar
doordat de lokale bevolking zich eensklaps ontpopte tot
beroeps-papparazzi bij het zien van een bikini, was dit geen
dagvullende activiteit.

Voor mij herbergt syrie een wereld vol kleurige soukhs- de lokale
markten, moskeeen en restanten van een rijk verleden. Zowel de sporen
van de oude zijderoute en haar handelscapaciteit als de herinnering
aan oude Romeinse tijden zijn volop terug te vinden. We reizen vanaf
Damascus via het Tadmor van koningin Zanobia ( Palmyra, stad van de
palmen) naar Deir Ez-Zor. Een heerlijke gemoedelijke stad in het
oosten. Hier brengt een brug over de Eufraat ons in een gebied dat
volgens velen de bakermat van de beschaving is: Mesopetamie.

Steden van meer dan 5000 jaar oud en de prachtige mensen hier maken dit land
zo fijn. We worden vaak uitgenodigd voor thee of een maaltijd en
merken dat men graag wil praten over onze verschillen en overeenkomsten. De gastvrijheid in syrie zal mij bijblijven evenals het "welcome to syria, welcome to our country, what is your name....?".