Azerbeidjan

Azerbeidjan verwelkomt me met haar landsnaam in hollywood-style
letters tegen de plaatselijke heuvel.

Dit is wat het land wil zijn, prachtig naar de buitenwereld toe. Er worden parken aangelegd door het land heen in grootse allure; de dure merken glimmen je tegemoet in Baki en de oude binnenstad is zo perfect dat het aan een attractiepark
doet denken.

Maar stel je eens voor dat er achter deze decors een andere wereld schuil gaat. Een wereld waarin mensen met moeite rond kunnen komen, waarin de regering de prijs van een ei op de markt vaststelt en waar het hart van het land zichtbaar wordt: het Azerbeidjan dat in mijn herinnering ligt. Ik denk aan haar terug als
een stad op de zijderoute, waar ik slaap in de caravanserai van Sheki zoals eens de handelaren deden. Handel die bijvoorbeeld uit het koper bestond dat in Lahic geslagen werd. Een dorpje waar de ambacht van vader op zoon wordt door gegeven en waar wij overnachten bij een moeder en dochter die rond kunen komen door hun kamers te verhuren.

Een gezin dat trots is op haar land, verhalen vertelt en foto' s laat
zien. de omgeving is prachtig en de rust van de bergen werkt op me in.
Om deze rust vast te houden gaan we opzoek naar het meest afgelegen
dorpje van Azerbeidjan: Xinaliq. Hier wonen slechts 1000 mensen, een
groot deel van het jaar afgezonderd van de rest van het land door
dichtgesneeuwde passen. De reden waarom zij een eigen taal spreken. Er
hangt een soort magie om dit dorp dat wij alleen kunnen bereiken met
een 4wheel drive; jawel een 4wd LADA! Een adembenemende tocht brengt
ons van Quba naar Xinaliq. Kippen, ezels en koeien lopen vrij door het
dorp heen. De laatste niet alleen verantwoordelijk voor de spekgladde,
ietswat gele aangevroren wegen maar ook de voorziener van onze warmte
en mogelijkheid tot koken. Nee geen brandhout of gas deze keer..vers
aan de lucht gedroogde vlaaien (om maar in termen van kookkunst te
blijven praten) de kookkunst was uitmuntend bij een gezin dat ons
uitnodigde voor thee, verse yoghurt en halava: lands specialiteit in
zoetigheden. Keer op keer blijf ik me verbazen over deze gastvrijheid.
Met beide oma' s achter het fornuis en een schare kinderen om ons heen
ontstaat het beeld waar ik zo dankbaar aan terug denk als we s'avonds
eten in onze homestay.

Hier wordt eens te meer duidelijk dat niet altijd alles voor handen is. We krijgen een hele kleine portie soep met een halve aardappel. Onvoorstelbaar dat men hier genoeg aan zou hebben gezien de arbeid die onze gastvrouw door de dag heen in het huis stopt. De supermarkt die het dorp rijk is benadrukt met haar lege
planken nogmaals dat er geen vanzelfsprekendheid is in het hebben van voedsel.

De rijkdom die het dorp wel heeft ligt aan onze voeten en reikt tot aan de hemel. De bergtoppen zijn met sneeuw bedekt en stralen zoveel kracht uit, zoveel schoonheid dat de hollywoodletters op de heuvel aan de grens verbleken. De mensen die wij hier en in andere dorpen ontmoeten spelen de hoofdrol maar zij zullen moeten
improviseren in het decor dat de regering voor hen gebouwd heeft.